Στην Αναγέννηση ο Παντζιαράς

Ο Ανδρέας Παντζιαράς, ο οποίος είχε πετυχημένη θητεία πέρυσι στον πάγκο του Πυρσού Γρεβενών θα είναι ο νέος προπονητής της Αναγέννησης αφού αποδέχθηκε την πρόταση του Γιώργου Σαμουηλίδη. «Συμφώνησα για να αναλάβω την τεχνική ηγεσία αφού είχαμε μια συνάντηση με τον πρόεδρο, μετά την αποχώρηση του κ.Φράγκου. Είναι μια ομάδα που παρουσιάζει δυναμική, με καυτή έδρα. Με παίκτες νέους με φιλοδοξίες και μέλλον. Θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε τα παιδιά αυτά. Εγώ αναλαμβάνω πριν το τοπικό ντέρμπι, είναι ένα παιχνίδι όπως όλα τα άλλα. Έχει αρκετές ιδιαιτερότητες το παιχνίδι αυτό, θέλουμε τη νίκη» είπε στις πρώτες του δηλώσεις.

"Tα θέλει ο...να μην πω ποιος"!

Γράφει σήμερα ο Αντώνης Πανούτσος στη Sportday: "Η Μονή Ξενοφώντος είναι 16η στην μεραρχία των μονών του Αγίου Όρους. Τώρα να είσαι Πέτρος Θεοδωρίδης, με τον Πανσερραϊκό στη 16η θέση και να διαλέγεις τη 16η μονή, τα θέλει να μην πω ποιος".

Tι θέλει να πει ο ποιητής;

Κάνοντας μια προσπάθεια να διαβάσεις την αλήθεια πίσω από τις λέξεις του Χρήστου Φράγκου αντιλαμβάνεσαι νομίζω κάποια πράγματα:

"Τελιώνει ο έντιμος κύκλος μου στην Αναγέννηση"

"Αποχωρώ με αξιοπρέπεια"

"Πέρα από τον Παϊζάνο δεν υπήρξε άλλος τραυματισμός στην ομάδα"

"Ελπίζω όπως φέρθηκα αντρίκεια, να τηρήσουν αντρίκεια και τα συμφωνηθέντα".

Άραγε αυτό για τον τραυματία γιατί το ανέφερε; Και για να φανταστείτε πόσο πολύ αιφνιδιάσθηκαν στην Αναγέννηση από την εξέλιξη, 5 ώρες αργότερα υπήρχε ραντεβού με τον Ανδρέα Παντζιαρά που θα αναλάβει εκτός συγκλονιστικού απροόπτου την ομάδα.

Oι χαμένες ευκαιρίες...

Το φιλικό απέναντι στον Μακεδονικό φαινομενικά ήταν μια καλή ευκαιρία για να αποδείξουν οι "ρεζέρβες" ότι μπορούν να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ομάδα και για τον προπονητή να βγάλει συμπέρασματα. Η δήλωση του Ντράγκαν Κοκότοβιτς μετά το τέλος του αγώνα έφτανε για να δώσει απάντηση. Τι είπε ο Σέρβος; "Κάποιοι παίκτες είναι ανέτοιμοι για τη Σούπερ Λίγκ" αφήνοντας νομίζω σαφέστατα υπονοούμενα για κάποιους ποδοσφαιριστές. Και η αλήθεια είναι πως σε ένα παιχνίδι απέναντι σε μια όμαδα όπως ο Μακεδονικός, που όσο καλή και αν είναι δε παύει να αγωνίζεται στη Γ΄ Εθνική περιμένεις να δεις κάτι. Αν όχι από τους θεωρητικά βασικούς που το βλέπουν ως αγγαρεία(κακώς), τουλάχιστον από τους άλλους. Kαι όμως οι μόνοι που άρπαξαν την ευκαιρία(από αυτούς που δε παίζουν φυσικά) ήταν για μένα μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ο Μουσικάκης ο οποίος αγωνίστηκε σε όλο τον αγώνα και έκανε ένα ώριμο παιχνίδι χωρίς λάθη δείχνοντας ότι δεν έχει κάτι να ζηλέψει από τους υπόλοιπους, πέραν της εμπειρίας. Ο Ανάκογλου επίσης έδειξε μια διάθεση να διεκδικήσει κάτι παραπάνω βγάζοντας περίσσιο πάθος και όντας συνεχώς μέσα στο παιχνίδι ενώ και ο Τριανταφύλλου έδειξε για ακόμα μια φορά όλα αυτά τα στοιχεία που μας έκαναν από την πρώτη στιγμή να πούμε "ναι, αυτός έχει μέλλον". Όσο για τους υπόλοιπους; Ο Νόβοτα απέδειξε για ακόμα μια φορά γιατί ο Ράντμαν δε φοβάται για τη θέση του γιατί όπως και στα προηγούμενα φιλικά δεν το είχε 100% και μπορεί να παίζει ρόλο και η αγωνιστική απραξία αλλά δεν αποπνέει εμπιστοσύνη όπως ο Κροάτης. Ο Μπρίτες έδειξε κάποια καλά πατήματα αλλά και πάλι δεν έπεισε και είναι πολύ πίσω σε φυσική κατάσταση ενώ και ο Βλασόπουλος σε αυτό το διάστημα που αγωνίστηκε, δεν έδειξε ότι ο Κοκότοβιτς τον αφήνει λανθασμένα συνεχώς εκτός 18αδας.

«Εμείς τι κάνουμε εδώ coach;»

«Με ρωτάνε τα παιδιά-coach, τι θα γίνει αν βγούμε πρώτοι, δεύτεροι-και δε ξέρω τι να τους απαντήσω». Η φράση του Ενωσιακού προπονητή, Πέτρου Στοϊλά, αμέσως μετά το τέλος των αγώνων των Μικτών ομάδων μου έδωσε την…πάσα για να ασχοληθώ και εγώ λίγο με αυτό το θέμα του «νέου» πρωταθλήματος προεπιλογής εθνικών ομάδων. Αυτή η φράση ουσιαστικά φωτογραφίζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την φετινή…παρωδία του φετινού πρωταθλήματος και έχει ως απαραίτητη ακολουθία την αδιαφορία των μικτών ομάδων, αφού τα παιδιά έχουν εισπράξει το μήνυμα, του εξ αρχής απαξιωμένου νέου μοντέλου διεξαγωγής που τους επέβαλλε η Ομοσπονδία. Και για να τα πούμε πιο απλά. Τόσο οι πιτσιρικάδες των μικτών Παίδων όσο και των  μεγαλύτερων Νέων όσο και αν έψαξαν για κίνητρα προκειμένου να αγωνιστούν για τη διάκριση, δε βρήκαν κανένα. Τους έβλεπα να τρέχουν και να παλεύουν για ώρες μέσα στη βροχή προκειμένου να νικήσουν και κατά βάθος να ξέρουν πως αυτή η νίκη δε σημαίνει τίποτα. Είτε έμπαινε το γκολ του Ζαράκη στις καθυστερήσεις για τους Νέους, είτε όχι,  θα ήταν ένα και το αυτό. Και φυσικά δε θα με παραξένευε αν έβλεπα τον κάθε παίκτη να θέλει από μια μπάλα προκειμένου να δείξει τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες γιατί στην ουσία αυτό το πρωτάθλημα προβάλλει το εγώ και όχι το…εμείς. Τέλος οι προκρίσεις, τέλος οι διακρίσεις για την κάθε ΕΠΣ, τέλος τα όποια προνόμια με μόρια είχαν τα παιδιά των ομάδων που έφταναν στις τρεις πρώτες θέσεις και γενικά…τέλος. Όταν αναγκάζεις την ομάδα των Παίδων να αγωνίζεται με παιδιά από ακαδημίες και όταν περιμένεις να κάνεις από όλα αυτά μια άλλη ομάδα, νομίζω ότι κοροϊδεύεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Όταν λες ότι το συγκεκριμένο πρωτάθλημα είναι «Προεπιλογής Εθνικών Ομάδων» κοροϊδεύεις τον κόσμο γιατί μια ματιά στις κλήσεις τον Ομοσπονδιακών αρκεί για να πείσει τον καθένα πως π.χ παίκτη στην Εθνική Νέων από τον Πήγασο π.χ δε πρόκειται να δει τον κ…ο του κάτω να χτυπάει. Όχι φυσικά ότι δεν έχουν το ταλέντο αλλά είναι λογικό και επόμενο να διαλέγουν παίκτες από Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΠΑΟΚ, Άρη κλπ και άντε και κανέναν Πανσερραϊκό και στη καλύτερη από καμιά ομάδα της Β΄ ή της Γ΄ Εθνικής. Όσο για την παρουσία των περιφερειακών «φαντασμάτων» – προπονητών της ΕΠΟ, αυτοί παρέμειναν άφαντοι και στην 2η αγωνιστική και μάλλον η επιλογή θα είναι όχι τόσο για τον καλό, όσο για αυτόν που πιθανότατα έχει μπάρμπα στη Κορώνη. Όποιος και να ήταν στη θέση των παιδιών, την ίδια ερώτηση θα έκανε αλλά το πάτημα στη παροιμία «η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία» είναι νομίζω αυτό που τους δίνει την ώθηση να πουν, «θα συνεχίσουμε και ότι γίνει».