Σίγουρα αν ψάξω στο αρχείο μου θα βρω ανάλογο κείμενο που θα αφορά άλλη περίπτωση. Και αν κάτσουμε και σκεφτούμε πόσες φορές έχει γίνει λόγος για την περιβόητη πίστωση χρόνου τότε θα πούμε πως δεν έχει αξία να το συζητάμε. Μοιάζει σαν επανάληψη του σίριαλ «ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ». Όλοι ξέρουμε το τέλος του αλλά καθόμαστε να το δούμε. Δε μου αρέσει που το λέω βέβαια γιατί είναι «χτύπημα» στην υγεία του ποδοσφαίρου αλλά μοιάζει λίγο ουτοπικό να μιλάμε στο ελληνικό πρωτάθλημα για πίστωση χρόνου στους προπονητές. Σε ένα πρωτάθλημα που έχουμε βγάλει εκφράσεις τύπου «θα προλάβει τα σχολεία», «θα προλάβει τη παρέλαση», «αλλάζουν τους προπονητές σα τα πουκάμισα» κ.ο.κ. Νομίζω πως γίνεται ακόμη χειρότερο όταν το λένε οι ίδιοι οι προπονητές θέλοντας μάλλον να πείσουν τον εαυτό τους πως ίσως γίνει κάτι τέτοιο. Ελάχιστοι πρόεδροι είναι αυτοί που παίρνουν αυτή τη δύσκολη απόφαση. Το έκανε και πέρυσι ο Θεοδωρίδης με τον Όγιος και αναγκάστηκε να τον διώξει όταν η ομάδα ήταν στη ζώνη των πλέι άουτ. Στην Ελλάδα υπάρχει πίστωση χρόνου όσο υπάρχουν αποτελέσματα και όλοι είναι καλοί όσο σου κάνουν και καλά τη δουλειά. Όταν δεν υπάρχει αυτό τότε κάποιος πρέπει να τη πληρώσει. Ο πρόεδρος δε γίνεται, οι παίκτες όχι, οι φίλαθλοι αποκλείεται, άρα ο κλήρος πέφτει στον προπονητή. Απολύτως λογικό το αίτημα του Κοκότοβιτς να δοθεί χρόνος σε μια ομάδα που ουσιαστικά «συμμαζεύτηκε» τη τελευταία στιγμή και ακόμα 4-5 από τις μεταγραφές της δεν έχουν μπει καν στο γήπεδο. Δεν είναι και εύκολο όμως να επικρατήσει ηρεμία όταν κουβαλάς τέσσερις ήττες στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος και δεν έχει να κάνει τόσο με τους βαθμούς που χάνονται-που είναι σημαντικό βέβαια-γιατί είχαμε να παίξουμε με ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, ΟΣΦΠ, όσο με την ψυχολογία της ομάδας. Καμία ομάδα και ειδικά με 6-7 νέα πρόσωπα στην ενδεκάδα δε μπορεί να είναι έτοιμη(ούτε η Ρεάλ Μαδρίτης) αλλά τουλάχιστον υπάρχει μια απαίτηση από τον κόσμο όσοι αγωνίζονται να μπορέσουν τουλάχιστον να ανταπεξέλθουν στα βασικά. Ούτε καλό ποδόσφαιρο, ούτε τίποτα. Τα στοιχειώδη ίσα-ίσα. Ο Πανσερραϊκός όμως δε μπόρεσε να το κάνει αυτό ούτε απέναντι στον…λίγο Ατρόμητο ο οποίος χάρη σε κάποιους παίκτες που έχουν ειδικό βάρος πήρε το παιχνίδι αν και φαινόταν να μας το έδινε και δε μπορούσαμε να απλώσουμε το χέρι και να το αρπάξουμε. Νομίζω πως έχει μπει και ο Κοκότοβιτς στο τρυπάκι της βαθμοθηρίας αλλά δε τον θέλει και η τύχη. Γιατί αλλιώς δε θα χρησιμοποιούσε σε 4 παιχνίδια, 4 διαφορετικές ενδεκάδες. Όταν λες πως θες να μοντάρεις ομάδα και να της δώσεις ομοιογένεια είναι λίγο άκυρο να χρησιμοποιείς συνεχώς διαφορετικούς ποδοσφαιριστές. Νομίζω πως όσο και υπερβολικό να ακούγεται το παιχνίδι με τη Λάρισα είναι «τελικός». Ήδη στον κόσμο υπάρχει φαγωμάρα και ανησυχία και αν δε σπάσει το ρόδι ούτε και τώρα τότε τα πάντα θα είναι στη κρίση του Θεοδωρίδη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου