Απάθεια...

Το ζητούμενο για τον Πανσερραϊκό στον αγώνα με τον Ατρόμητο ήταν να αποδείξει πόσο πολύ θέλει να παραμείνει στη κατηγορία. Αντ’ αυτού οι «ερυθρόλευκοι» στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα παρουσίασαν μια εικόνα αδιαφορίας, έλλειψης πάθους, επανάπαυσης και σε καμία περίπτωση δε δικαιολόγησαν τις προσδοκίες. Όταν θέλεις να παραμείνεις στην κατηγορία τέτοια παιχνίδια οφείλεις να τα κερδίζεις. Οι δύο εντός έδρας ήττες από τον Ατρόμητο τώρα και την Κέρκυρα στο πρώτο γύρο κόστισαν έξι βαθμούς που αν τους είχε η ομάδα θα έβλεπε πολύ διαφορετικά το μέλλον της στο πρωτάθλημα. Ο Κοκότοβιτς με τον τρόπο παιχνιδιού που επέλεξε, δίνοντας δηλαδή χώρο στον αντίπαλο και παίζοντας με αντεπιθέσεις, θέλησε να πιάσει στον ύπνο τον Γιώργο Δώνη αλλά το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται. Μπορεί κατά ένα μεγάλο ποσοστό να μπόρεσε να βγάλει αυτό που είχε στο μυαλό του περιορίζοντας σε μεγάλο βαθμό τις τελικές προσπάθειες του Ατρομήτου αλλά από εκεί και πέρα ο Πανσερραϊκός ήταν ακίνδυνος. Δε γίνεται συνεχώς κάποιος να καθαρίζει το παιχνίδι με μια προσπάθεια. Με τη Λάρισα ήταν ο Νταλέ, με την Καβάλα ήταν ο Λεοζίνιο, με τον Άρη ο Σουμπίνιο, με τον ΠΑΟΚ ο Γεωργιάδης αλλά δεν είναι και κάθε μέρα καλημέρα. Και το άσχημο για τον Κοκότοβιτς ήταν ότι ενώ έβλεπε πως ο συγκεκριμένος τρόπος παιχνιδιού δε του έβγαινε δεν έκανε και κάτι για να το αλλάξει. Αυτό έβλεπε ο κόσμος και άρχισε τις αποδοκιμασίες. Ωστόσο η αίσθηση που μου μένει μετά τον αγώνα και δε μιλάω για το αγωνιστικό κομμάτι μόνο, είναι ότι πλέον μας διακρίνει μια απάθεια σε σημείο «αναισθησίας». Πέρα από τα όσα ακούστηκαν προς τον Θεοδωρίδη και τον Κοκότοβιτς και θα πρέπει να έχουν και ένα όριο γιατί άκουσα και κάποια που δε μου άρεσαν για τον πρόεδρο του Πανσερραϊκού δεν είδα κάτι να γίνεται. Μια αντίδραση πίεσης στην υπάρχουσα κατάσταση σε λογικά πλαίσια. Κανείς δε λέει πως θα πρέπει οι φίλαθλοι να κυνηγούν τους παίκτες μέσα στο γήπεδο όπως έγινε στον ΠΑΟ, ή δε θα πρέπει να τους αφήνουν να βγαίνουν από τα αποδυτήρια όπως π.χ στη Λάρισα αλλά και η απραγία δεν είναι λύση. Οι περισσότεροι μετά το τέλος του αγώνα αναχώρησαν για το σπίτι προφανώς για να δουν τους υπόλοιπους αγώνες και πέρα από το να ρωτήσουν αν παραιτήθηκε ο Κοκότοβιτς δε «κάηκαν» κιόλας. Λογικό. Ο κόσμος από τη μια έχει τα προβλήματα του και από την άλλη δείχνει να είναι συνεχώς θεατής της ίδιας παράστασης. Σα να ξέρει κάθε της επεισόδιο και πιο ακριβώς θα είναι το τέλος. Όλα αυτά δημιουργούν την απάθεια και ένα σύνδρομο ωχαδερφισμού. Μπορεί το πρωτάθλημα να έχει δρόμο ακόμα και να λέμε ότι όσο υπάρχουν μαθηματικά δε σταματάμε να ελπίζουμε αλλά έτσι όπως εξελίσσεται κάποιοι πρέπει να πέσουν και αν το δεις με λογική και με στυγνό επαγγελματισμό, ο Πανσερραϊκός είναι ανάμεσα σε αυτούς. Υπάρχουν ακόμα 33 διεκδικήσιμοι βαθμοί εκεί έξω και οι «ερυθρόλευκοι» είναι αναγκασμένοι να ψάξουν να βρουν όσους περισσότερους μπορούν και κυρίως να βρουν πιο πολλούς απ’ ότι ομάδες, όπως ο Πανιώνιος ή ο Αστέρας Τρίπολης και αυτό για να μπορέσουν να βάλουν ακόμα δύο τουλάχιστον από κάτω, πέρα από τη Λάρισα. Η αλλαγή προπονητή τη δεδομένη στιγμή είναι μια μεγάλη κουβέντα αλλά στην Ελλάδα εύκολη. Ναι, καν’ την! Κυρίως γιατί τα αποδυτήρια με τα όσα ακούγονται και λέγονται δε δείχνουν να αποπνέουν υγεία και όταν ο παίκτης δε παίζει και για τον προπονητή τότε είναι σκούρα τα πράγματα. Υπάρχουν σε αυτή την ομάδα παίκτες που παίζουν για τον προπονητή;